Author: Ireneusz Połeć listopad 26, 2009 0 Comments

Zapewne nie każdy zdaje sobie sprawę co to jest Captcha. A to nic innego jak takie śmieszne literki, które musimy wpisać do wielu formularzy wypełnianych w Internecie.

Zapewne wiele z Was zastanawia się – po co to jest? Dla utrudnienia życia Internautom? Nie, chociaż może po części … 🙂

Captcha ogólnie mówiąc służy do blokowania na masową skalę wypełniania formularzy przez boty. Więcej info o botach na Wikipedii: http://pl.wikipedia.org/wiki/Bot_%28program%29.

Powstawało wiele rodzajów Captchy: captcha, recaptcha oraz inne. Z każdą z nich powstawały pewne problemy. Boty w końcu też nie są takie głupie i nauczyły się “czytać” tekst z obrazków. Co prawda jeżeli jest to na tyle skomplikowane to nie dadzą sobie rady, ale człowiek wtedy też ma problem z przepisaniem tekstu.

Microsoft zaprezentował dosyć ciekawe rozwiązanie nazwane Asirra (powstało to już kilka lat temu). Polega ono na tym, że ze zbioru obrazków, które pokazują różne zwierzęta wybieramy tylko te, na których są koty.

Zasada jest dosyć prosta dla potencjalnego Internauty. Co mogą zrobić w tej sytuacji boty? Czy programistom będzie łatwo nauczyć program rozróżniać koty od psów lub innych zwierząt? Nie wydaje mi się… Zakładając, że potencjalny bot nauczyłby się robić bazę danych wszystkich obrazków to po pewnym czasie teoretycznie Asirra by poległa.

Ale czy na pewno? Na seminarium, po zaprezentowaniu tego sposobu sprawdzenia “Are you human?” rozbrzmiała dosyć ciekawa dyskusja. Wpadliśmy na pomysł “podrasowywania fotek”. Ogólnie mówiąc polegałoby to na zmianie jasności, kontrastu, ucinaniu kawałka zdjęcia, nakładanie masek i innych rzeczy w sposób losowy dla każdego ze zdjęć. Wyświetlone zdjęcia w Asirrze byłyby poddane automatycznie przez system obróbce i wyświetlone na ekranie. W tym momencie żaden komputer nie ma możliwości zrobić bazy danych wszystkich zdjęć z prostej przyczyny – jest to niewykonalne pamięciowo.

Dlaczego się tak dzieje? Wyobraźmy sobie, że mamy jedno zdjęcie, które możemy poddać różnorakiej obróbce. Posiada ono 10 tys pikseli. Losowy piksel zmieniamy np. rozjaśniając go. Kolejne zdjęcie będzie miało usunięty jeden kanał, z kilku losowo wybranych pikseli. I takich metod można wymieniać w nieskończoność. Wystarczy sobie obliczyć ile jedno zdjęcie miałoby możliwości przedstawienia. Lepsze jest to, że kilka technik możemy łączyć ze sobą i wtedy występuje dosyć pokaźna permutacja 🙂

A co Wy sądzicie o “ulepszonej Asirrze”?